- rozum
- rozum {{/stl_13}}{{stl_8}}rz. mnż I, D. -u, Mc. rozummie {{/stl_8}}{{stl_20}}{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'właściwa człowiekowi zdolność pojmowania, wnioskowania, wydawania sądów, umożliwiająca mu poznanie rzeczywistości; umysł': {{/stl_7}}{{stl_10}}Człowiek o niepospolitym rozumie. Ogarnąć, objąć, pojmować, poznawać rozumem. Odwołać się do rozumu. Przewyższać kogoś rozumem. Przeciwstawiać uczucia i rozum. {{/stl_10}}{{stl_20}}{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'rozsądek życiowy, roztropność': {{/stl_7}}{{stl_10}}Praktyczny, prosty, trzeźwy, zdrowy rozum. Nabrać rozumu, stracić rozum. Kierować się rozumem.{{/stl_10}}{{stl_18}}ZOB. {{/stl_18}}{{stl_10}}brać – wziąć {{/stl_10}}{{stl_8}}{coś} {{/stl_8}}{{stl_7}}na chłopski rozum; brać – wziąć {{/stl_7}}{{stl_8}}{coś} {{/stl_8}}{{stl_7}}na rozum; być niespełna rozumu; chłopski rozum; dostawać – dostać małpiego rozumu; iść [pójść, skoczyć] po rozum do głowy; mieć swój rozum; mieć więcej szczęścia niż rozumu; na chłopski [zdrowy, prosty] rozum; na mój (prosty) rozum{{/stl_7}}{{stl_7}}; nauczyć {{/stl_7}}{{stl_8}}{kogoś} {{/stl_8}}{{stl_7}}rozumu; nie grzeszyć rozumem [odwagą i in.]; nie mieć rozumu (w głowie [i syn.]); niespełna rozumu; postradać zmysły (rozum); {{/stl_7}}{{stl_8}}{ktoś} {{/stl_8}}{{stl_7}}pozjadał [zjadł] wszystkie rozumy; przemówić {{/stl_7}}{{stl_8}}{komuś} {{/stl_8}}{{stl_7}}do rozsądku [rozumu]; ruszać – ruszyć rozumem [głową i syn.]; też rozum; tracić – stracić rozum [zmysły]; uczyć się – nauczyć się rozumu {{/stl_7}}
Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.